Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 梦 [4] => 觉 [5] => 纱 [6] => 窗 [7] => 晓 [8] => 。 [9] => 残 [10] => 灯 [11] => 掩 [12] => 然 [13] => 空 [14] => 照 [15] => 。 [16] => 因 [17] => 思 [18] => 人 [19] => 事 [20] => 苦 [21] => 萦 [22] => 牵 [23] => , [24] => 离 [25] => 愁 [26] => 别 [27] => 恨 [28] => , [29] => 无 [30] => 限 [31] => 何 [32] => 时 [33] => 了 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 怜 [43] => 深 [44] => 定 [45] => 是 [46] => 心 [47] => 肠 [48] => 小 [49] => 。 [50] => 往 [51] => 往 [52] => 成 [53] => 烦 [54] => 恼 [55] => 。 [56] => 一 [57] => 生 [58] => 惆 [59] => 怅 [60] => 情 [61] => 多 [62] => 少 [63] => 。 [64] => 月 [65] => 不 [66] => 长 [67] => 圆 [68] => , [69] => 春 [70] => 色 [71] => 易 [72] => 为 [73] => 老 [74] => 。 [75] => < [76] => / [77] => p [78] => > ) Array ( [0] => 梁 [1] => 州 [2] => 令 [3] => ( [4] => 中 [5] => 吕 [6] => 宫 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕