Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 花 [4] => 心 [5] => 柳 [6] => 眼 [7] => 。 [8] => 郎 [9] => 似 [10] => 游 [11] => 丝 [12] => 常 [13] => 惹 [14] => 绊 [15] => 。 [16] => 慵 [17] => 困 [18] => 谁 [19] => 怜 [20] => 。 [21] => 绣 [22] => 线 [23] => 金 [24] => 针 [25] => 不 [26] => 喜 [27] => 穿 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 深 [37] => 房 [38] => 密 [39] => 宴 [40] => 。 [41] => 争 [42] => 向 [43] => 好 [44] => 天 [45] => 多 [46] => 聚 [47] => 散 [48] => 。 [49] => 绿 [50] => 锁 [51] => 窗 [52] => 前 [53] => 。 [54] => 几 [55] => 日 [56] => 春 [57] => 愁 [58] => 废 [59] => 管 [60] => 弦 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > ) Array ( [0] => 减 [1] => 字 [2] => 木 [3] => 兰 [4] => 花 [5] => ( [6] => 仙 [7] => 吕 [8] => 调 [9] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕