Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 鸣 [4] => 珂 [5] => 碎 [6] => 撼 [7] => 都 [8] => 门 [9] => 晓 [10] => , [11] => 旌 [12] => 幛 [13] => 拥 [14] => 下 [15] => 天 [16] => 人 [17] => 。 [18] => 马 [19] => 摇 [20] => 金 [21] => 辔 [22] => 破 [23] => 香 [24] => 尘 [25] => 。 [26] => 壶 [27] => 浆 [28] => 盈 [29] => 路 [30] => , [31] => 欢 [32] => 动 [33] => 一 [34] => 城 [35] => 春 [36] => 。 [37] => < [38] => / [39] => p [40] => > [41] => < [42] => p [43] => > [44] => 扬 [45] => 州 [46] => 曾 [47] => 是 [48] => 追 [49] => 游 [50] => 地 [51] => , [52] => 酒 [53] => 台 [54] => 花 [55] => 径 [56] => 仍 [57] => 存 [58] => 。 [59] => 凤 [60] => 箫 [61] => 依 [62] => 旧 [63] => 月 [64] => 中 [65] => 闻 [66] => 。 [67] => 荆 [68] => 王 [69] => 魂 [70] => 梦 [71] => , [72] => 应 [73] => 认 [74] => 岭 [75] => 头 [76] => 云 [77] => 。 [78] => < [79] => / [80] => p [81] => > ) Array ( [0] => 临 [1] => 江 [2] => 仙 [3] => ( [4] => 仙 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕