Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 宴 [4] => 堂 [5] => 深 [6] => 。 [7] => 轩 [8] => 楹 [9] => 雨 [10] => , [11] => 轻 [12] => 压 [13] => 暑 [14] => 气 [15] => 低 [16] => 沈 [17] => 。 [18] => 花 [19] => 洞 [20] => 彩 [21] => 舟 [22] => 泛 [23] => 斝 [24] => , [25] => 坐 [26] => 绕 [27] => 清 [28] => 浔 [29] => 。 [30] => 楚 [31] => 台 [32] => 风 [33] => 快 [34] => , [35] => 湘 [36] => 簟 [37] => 冷 [38] => 、 [39] => 永 [40] => 日 [41] => 披 [42] => 襟 [43] => 。 [44] => 坐 [45] => 久 [46] => 觉 [47] => 、 [48] => 疏 [49] => 弦 [50] => 脆 [51] => 管 [52] => , [53] => 时 [54] => 换 [55] => 新 [56] => 音 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > [62] => < [63] => p [64] => > [65] => 越 [66] => 娥 [67] => 兰 [68] => 态 [69] => 蕙 [70] => 心 [71] => 。 [72] => 逞 [73] => 妖 [74] => 艳 [75] => 、 [76] => 昵 [77] => 欢 [78] => 邀 [79] => 宠 [80] => 难 [81] => 禁 [82] => 。 [83] => 筵 [84] => 上 [85] => 笑 [86] => 歌 [87] => 间 [88] => 发 [89] => , [90] => 舄 [91] => 履 [92] => 交 [93] => 侵 [94] => 。 [95] => 醉 [96] => 乡 [97] => 归 [98] => 处 [99] => , [100] => 须 [101] => 尽 [102] => 兴 [103] => 、 [104] => 满 [105] => 酌 [106] => 高 [107] => 吟 [108] => 。 [109] => 向 [110] => 此 [111] => 免 [112] => 、 [113] => 名 [114] => 缰 [115] => 利 [116] => 锁 [117] => , [118] => 虚 [119] => 费 [120] => 光 [121] => 阴 [122] => 。 [123] => < [124] => / [125] => p [126] => > ) Array ( [0] => 夏 [1] => 云 [2] => 峰 [3] => ( [4] => 歇 [5] => 指 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕