Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 虹 [4] => 收 [5] => 残 [6] => 雨 [7] => 。 [8] => 蝉 [9] => 嘶 [10] => 败 [11] => 柳 [12] => 长 [13] => 堤 [14] => 暮 [15] => 。 [16] => 背 [17] => 都 [18] => 门 [19] => 、 [20] => 动 [21] => 消 [22] => 黯 [23] => , [24] => 西 [25] => 风 [26] => 片 [27] => 帆 [28] => 轻 [29] => 举 [30] => 。 [31] => 愁 [32] => 睹 [33] => 。 [34] => 泛 [35] => 画 [36] => 鹢 [37] => 翩 [38] => 翩 [39] => , [40] => 灵 [41] => 鼍 [42] => 隐 [43] => 隐 [44] => 下 [45] => 前 [46] => 浦 [47] => 。 [48] => 忍 [49] => 回 [50] => 首 [51] => 、 [52] => 佳 [53] => 人 [54] => 渐 [55] => 远 [56] => , [57] => 想 [58] => 高 [59] => 城 [60] => 、 [61] => 隔 [62] => 烟 [63] => 树 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > [69] => < [70] => p [71] => > [72] => 几 [73] => 许 [74] => 。 [75] => 秦 [76] => 楼 [77] => 永 [78] => 昼 [79] => , [80] => 谢 [81] => 阁 [82] => 连 [83] => 宵 [84] => 奇 [85] => 遇 [86] => 。 [87] => 算 [88] => 赠 [89] => 笑 [90] => 千 [91] => 金 [92] => , [93] => 酬 [94] => 歌 [95] => 百 [96] => 琲 [97] => , [98] => 尽 [99] => 成 [100] => 轻 [101] => 负 [102] => 。 [103] => 南 [104] => 顾 [105] => 。 [106] => 念 [107] => 吴 [108] => 邦 [109] => 越 [110] => 国 [111] => , [112] => 风 [113] => 烟 [114] => 萧 [115] => 索 [116] => 在 [117] => 何 [118] => 处 [119] => 。 [120] => 独 [121] => 自 [122] => 个 [123] => 、 [124] => 千 [125] => 山 [126] => 万 [127] => 水 [128] => , [129] => 指 [130] => 天 [131] => 涯 [132] => 去 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 引 [1] => 驾 [2] => 行 [3] => ( [4] => 中 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕