Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 一 [4] => 夜 [5] => 狂 [6] => 风 [7] => 雨 [8] => 。 [9] => 花 [10] => 英 [11] => 坠 [12] => 、 [13] => 碎 [14] => 红 [15] => 无 [16] => 数 [17] => 。 [18] => 垂 [19] => 杨 [20] => 漫 [21] => 结 [22] => 黄 [23] => 金 [24] => 楼 [25] => 。 [26] => 尽 [27] => 春 [28] => 残 [29] => 、 [30] => 萦 [31] => 不 [32] => 住 [33] => 。 [34] => < [35] => / [36] => p [37] => > [38] => < [39] => p [40] => > [41] => 蝶 [42] => 稀 [43] => 蜂 [44] => 散 [45] => 知 [46] => 何 [47] => 处 [48] => 。 [49] => 殢 [50] => 尊 [51] => 酒 [52] => 、 [53] => 转 [54] => 添 [55] => 愁 [56] => 绪 [57] => 。 [58] => 多 [59] => 情 [60] => 不 [61] => 惯 [62] => 相 [63] => 思 [64] => 苦 [65] => 。 [66] => 休 [67] => 惆 [68] => 怅 [69] => 、 [70] => 好 [71] => 归 [72] => 去 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 归 [1] => 去 [2] => 来 [3] => ( [4] => 中 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕