Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 断 [4] => 云 [5] => 残 [6] => 雨 [7] => 。 [8] => 洒 [9] => 微 [10] => 凉 [11] => 、 [12] => 生 [13] => 轩 [14] => 户 [15] => 。 [16] => 动 [17] => 清 [18] => 籁 [19] => 、 [20] => 萧 [21] => 萧 [22] => 庭 [23] => 树 [24] => 。 [25] => 银 [26] => 河 [27] => 浓 [28] => 淡 [29] => , [30] => 华 [31] => 星 [32] => 明 [33] => 灭 [34] => , [35] => 轻 [36] => 云 [37] => 时 [38] => 度 [39] => 。 [40] => 莎 [41] => 阶 [42] => 寂 [43] => 静 [44] => 无 [45] => 睹 [46] => 。 [47] => 幽 [48] => 蛩 [49] => 切 [50] => 切 [51] => 秋 [52] => 吟 [53] => 苦 [54] => 。 [55] => 疏 [56] => 篁 [57] => 一 [58] => 径 [59] => , [60] => 流 [61] => 萤 [62] => 几 [63] => 点 [64] => , [65] => 飞 [66] => 来 [67] => 又 [68] => 去 [69] => 。 [70] => < [71] => / [72] => p [73] => > [74] => < [75] => p [76] => > [77] => 对 [78] => 月 [79] => 临 [80] => 风 [81] => , [82] => 空 [83] => 恁 [84] => 无 [85] => 眠 [86] => 耿 [87] => 耿 [88] => , [89] => 暗 [90] => 想 [91] => 旧 [92] => 日 [93] => 牵 [94] => 情 [95] => 处 [96] => 。 [97] => 绮 [98] => 罗 [99] => 丛 [100] => 里 [101] => , [102] => 有 [103] => 人 [104] => 人 [105] => 、 [106] => 那 [107] => 回 [108] => 饮 [109] => 散 [110] => , [111] => 略 [112] => 曾 [113] => 谐 [114] => 鸳 [115] => 侣 [116] => 。 [117] => 因 [118] => 循 [119] => 忍 [120] => 便 [121] => 瞪 [122] => 阻 [123] => 。 [124] => 想 [125] => 思 [126] => 不 [127] => 得 [128] => 长 [129] => 相 [130] => 聚 [131] => 。 [132] => 好 [133] => 天 [134] => 良 [135] => 夜 [136] => , [137] => 无 [138] => 端 [139] => 惹 [140] => 起 [141] => , [142] => 千 [143] => 愁 [144] => 万 [145] => 绪 [146] => 。 [147] => < [148] => / [149] => p [150] => > ) Array ( [0] => 女 [1] => 冠 [2] => 子 [3] => ( [4] => 大 [5] => 石 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕