Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 佳 [4] => 娘 [5] => 捧 [6] => 板 [7] => 花 [8] => 钿 [9] => 簇 [10] => 。 [11] => 唱 [12] => 出 [13] => 新 [14] => 声 [15] => 群 [16] => 艳 [17] => 伏 [18] => 。 [19] => 金 [20] => 鹅 [21] => 扇 [22] => 掩 [23] => 调 [24] => 累 [25] => 累 [26] => , [27] => 文 [28] => 杏 [29] => 梁 [30] => 高 [31] => 尘 [32] => 簌 [33] => 簌 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 鸾 [43] => 吟 [44] => 凤 [45] => 啸 [46] => 清 [47] => 相 [48] => 续 [49] => 。 [50] => 管 [51] => 裂 [52] => 弦 [53] => 焦 [54] => 争 [55] => 可 [56] => 逐 [57] => 。 [58] => 何 [59] => 当 [60] => 夜 [61] => 召 [62] => 入 [63] => 连 [64] => 昌 [65] => , [66] => 飞 [67] => 上 [68] => 九 [69] => 天 [70] => 歌 [71] => 一 [72] => 曲 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => ( [4] => 四 [5] => 之 [6] => 二 [7] => · [8] => 林 [9] => 钟 [10] => 商 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕