Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 火 [4] => 云 [5] => 初 [6] => 布 [7] => 。 [8] => 迟 [9] => 迟 [10] => 永 [11] => 日 [12] => 炎 [13] => 暑 [14] => 。 [15] => 浓 [16] => 阴 [17] => 高 [18] => 树 [19] => 。 [20] => 黄 [21] => 鹂 [22] => 叶 [23] => 底 [24] => , [25] => 羽 [26] => 毛 [27] => 学 [28] => 整 [29] => , [30] => 方 [31] => 调 [32] => 娇 [33] => 语 [34] => 。 [35] => 薰 [36] => 风 [37] => 时 [38] => 渐 [39] => 劝 [40] => , [41] => 峻 [42] => 阁 [43] => 池 [44] => 塘 [45] => , [46] => 芰 [47] => 荷 [48] => 争 [49] => 吐 [50] => 。 [51] => 画 [52] => 梁 [53] => 紫 [54] => 燕 [55] => , [56] => 对 [57] => 对 [58] => 衔 [59] => 泥 [60] => , [61] => 飞 [62] => 来 [63] => 又 [64] => 去 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > [70] => < [71] => p [72] => > [73] => 想 [74] => 佳 [75] => 期 [76] => 、 [77] => 容 [78] => 易 [79] => 成 [80] => 辜 [81] => 负 [82] => 。 [83] => 共 [84] => 人 [85] => 人 [86] => 、 [87] => 同 [88] => 上 [89] => 画 [90] => 楼 [91] => 斟 [92] => 香 [93] => 醑 [94] => 。 [95] => 恨 [96] => 花 [97] => 无 [98] => 主 [99] => 。 [100] => 卧 [101] => 象 [102] => 床 [103] => 犀 [104] => 枕 [105] => , [106] => 成 [107] => 何 [108] => 情 [109] => 绪 [110] => 。 [111] => 有 [112] => 时 [113] => 魂 [114] => 梦 [115] => 断 [116] => , [117] => 半 [118] => 窗 [119] => 残 [120] => 月 [121] => , [122] => 透 [123] => 帘 [124] => 穿 [125] => 户 [126] => 。 [127] => 去 [128] => 年 [129] => 今 [130] => 夜 [131] => , [132] => 扇 [133] => 儿 [134] => 扇 [135] => 我 [136] => , [137] => 情 [138] => 人 [139] => 何 [140] => 处 [141] => 。 [142] => < [143] => / [144] => p [145] => > ) Array ( [0] => 女 [1] => 冠 [2] => 子 [3] => ( [4] => 夏 [5] => 景 [6] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕