Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 琪 [4] => 树 [5] => 罗 [6] => 三 [7] => 殿 [8] => , [9] => 金 [10] => 龙 [11] => 抱 [12] => 九 [13] => 关 [14] => 。 [15] => 上 [16] => 清 [17] => 真 [18] => 籍 [19] => 总 [20] => 群 [21] => 仙 [22] => 。 [23] => 朝 [24] => 拜 [25] => 五 [26] => 云 [27] => 间 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 昨 [37] => 夜 [38] => 紫 [39] => 微 [40] => 诏 [41] => 下 [42] => 。 [43] => 急 [44] => 唤 [45] => 天 [46] => 书 [47] => 使 [48] => 者 [49] => 。 [50] => 令 [51] => 赍 [52] => 瑶 [53] => 检 [54] => 降 [55] => 彤 [56] => 霞 [57] => , [58] => 重 [59] => 到 [60] => 汉 [61] => 皇 [62] => 家 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 巫 [1] => 山 [2] => 一 [3] => 段 [4] => 云 [5] => · [6] => 琪 [7] => 树 [8] => 罗 [9] => 三 [10] => 殿 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕