Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 酒 [4] => 醒 [5] => 。 [6] => 梦 [7] => 才 [8] => 觉 [9] => , [10] => 小 [11] => 阁 [12] => 香 [13] => 炭 [14] => 成 [15] => 煤 [16] => , [17] => 洞 [18] => 户 [19] => 银 [20] => 蟾 [21] => 移 [22] => 影 [23] => 。 [24] => 人 [25] => 寂 [26] => 静 [27] => 。 [28] => 夜 [29] => 永 [30] => 清 [31] => 寒 [32] => , [33] => 翠 [34] => 瓦 [35] => 霜 [36] => 凝 [37] => 。 [38] => 疏 [39] => 帘 [40] => 风 [41] => 动 [42] => , [43] => 漏 [44] => 声 [45] => 隐 [46] => 隐 [47] => , [48] => 飘 [49] => 来 [50] => 转 [51] => 愁 [52] => 听 [53] => 。 [54] => < [55] => / [56] => p [57] => > [58] => < [59] => p [60] => > [61] => 怎 [62] => 向 [63] => 心 [64] => 绪 [65] => , [66] => 近 [67] => 日 [68] => 厌 [69] => 厌 [70] => 长 [71] => 似 [72] => 病 [73] => 。 [74] => 凤 [75] => 楼 [76] => 咫 [77] => 尺 [78] => , [79] => 佳 [80] => 期 [81] => 杳 [82] => 无 [83] => 定 [84] => 。 [85] => 展 [86] => 转 [87] => 无 [88] => 眠 [89] => , [90] => 粲 [91] => 枕 [92] => 冰 [93] => 冷 [94] => 。 [95] => 香 [96] => 虬 [97] => 烟 [98] => 断 [99] => , [100] => 是 [101] => 谁 [102] => 与 [103] => 把 [104] => 重 [105] => 衾 [106] => 整 [107] => 。 [108] => < [109] => / [110] => p [111] => > ) Array ( [0] => 过 [1] => 涧 [2] => 歇 [3] => 近 [4] => ( [5] => 中 [6] => 吕 [7] => 调 [8] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕