Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 淮 [4] => 岸 [5] => 。 [6] => 向 [7] => 晚 [8] => 。 [9] => 圆 [10] => 荷 [11] => 向 [12] => 背 [13] => , [14] => 芙 [15] => 蓉 [16] => 深 [17] => 浅 [18] => 。 [19] => 仙 [20] => 娥 [21] => 画 [22] => 舸 [23] => , [24] => 露 [25] => 渍 [26] => 红 [27] => 芳 [28] => 交 [29] => 乱 [30] => 。 [31] => 难 [32] => 分 [33] => 花 [34] => 与 [35] => 面 [36] => 。 [37] => < [38] => / [39] => p [40] => > [41] => < [42] => p [43] => > [44] => 采 [45] => 多 [46] => 渐 [47] => 觉 [48] => 轻 [49] => 船 [50] => 满 [51] => 。 [52] => 呼 [53] => 归 [54] => 伴 [55] => 。 [56] => 急 [57] => 桨 [58] => 烟 [59] => 村 [60] => 远 [61] => 。 [62] => 隐 [63] => 隐 [64] => 棹 [65] => 歌 [66] => , [67] => 渐 [68] => 被 [69] => 蒹 [70] => 葭 [71] => 遮 [72] => 断 [73] => 。 [74] => 曲 [75] => 终 [76] => 人 [77] => 不 [78] => 见 [79] => 。 [80] => < [81] => / [82] => p [83] => > ) Array ( [0] => 河 [1] => 传 [2] => ( [3] => 二 [4] => 之 [5] => 二 [6] => · [7] => 仙 [8] => 吕 [9] => 调 [10] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕