Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 长 [4] => 川 [5] => 波 [6] => 潋 [7] => 滟 [8] => 。 [9] => 楚 [10] => 乡 [11] => 淮 [12] => 岸 [13] => 迢 [14] => 递 [15] => , [16] => 一 [17] => 霎 [18] => 烟 [19] => 汀 [20] => 雨 [21] => 过 [22] => , [23] => 芳 [24] => 草 [25] => 青 [26] => 如 [27] => 染 [28] => 。 [29] => 驱 [30] => 驱 [31] => 携 [32] => 书 [33] => 剑 [34] => 。 [35] => 当 [36] => 此 [37] => 好 [38] => 天 [39] => 好 [40] => 景 [41] => , [42] => 自 [43] => 觉 [44] => 多 [45] => 愁 [46] => 多 [47] => 病 [48] => , [49] => 行 [50] => 役 [51] => 心 [52] => 情 [53] => 厌 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > [59] => < [60] => p [61] => > [62] => 望 [63] => 处 [64] => 旷 [65] => 野 [66] => 沈 [67] => 沈 [68] => , [69] => 暮 [70] => 云 [71] => 黯 [72] => 黯 [73] => 。 [74] => 行 [75] => 侵 [76] => 夜 [77] => 色 [78] => , [79] => 又 [80] => 是 [81] => 急 [82] => 桨 [83] => 投 [84] => 村 [85] => 店 [86] => 。 [87] => 认 [88] => 去 [89] => 程 [90] => 将 [91] => 近 [92] => , [93] => 舟 [94] => 子 [95] => 相 [96] => 呼 [97] => , [98] => 遥 [99] => 指 [100] => 渔 [101] => 灯 [102] => 一 [103] => 点 [104] => 。 [105] => < [106] => / [107] => p [108] => > ) Array ( [0] => 安 [1] => 公 [2] => 子 [3] => ( [4] => 中 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕