Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 水 [4] => 乡 [5] => 天 [6] => 气 [7] => , [8] => 洒 [9] => 蒹 [10] => 葭 [11] => 、 [12] => 露 [13] => 结 [14] => 寒 [15] => 生 [16] => 早 [17] => 。 [18] => 客 [19] => 馆 [20] => 更 [21] => 堪 [22] => 秋 [23] => 杪 [24] => 。 [25] => 空 [26] => 阶 [27] => 下 [28] => 、 [29] => 木 [30] => 叶 [31] => 飘 [32] => 零 [33] => , [34] => 飒 [35] => 飒 [36] => 声 [37] => 乾 [38] => , [39] => 狂 [40] => 风 [41] => 乱 [42] => 扫 [43] => 。 [44] => 当 [45] => 无 [46] => 绪 [47] => 、 [48] => 人 [49] => 静 [50] => 酒 [51] => 初 [52] => 醒 [53] => , [54] => 天 [55] => 外 [56] => 征 [57] => 鸿 [58] => , [59] => 知 [60] => 送 [61] => 谁 [62] => 家 [63] => 归 [64] => 信 [65] => , [66] => 穿 [67] => 云 [68] => 悲 [69] => 叫 [70] => 。 [71] => < [72] => / [73] => p [74] => > [75] => < [76] => p [77] => > [78] => 蛩 [79] => 响 [80] => 幽 [81] => 窗 [82] => , [83] => 鼠 [84] => 窥 [85] => 寒 [86] => 砚 [87] => , [88] => 一 [89] => 点 [90] => 银 [91] => 釭 [92] => 闲 [93] => 照 [94] => 。 [95] => 梦 [96] => 枕 [97] => 频 [98] => 惊 [99] => , [100] => 愁 [101] => 衾 [102] => 半 [103] => 拥 [104] => , [105] => 万 [106] => 里 [107] => 归 [108] => 心 [109] => 悄 [110] => 悄 [111] => 。 [112] => 往 [113] => 事 [114] => 追 [115] => 思 [116] => 多 [117] => 少 [118] => 。 [119] => 赢 [120] => 得 [121] => 空 [122] => 使 [123] => 方 [124] => 寸 [125] => 挠 [126] => 。 [127] => 断 [128] => 不 [129] => 成 [130] => 眠 [131] => , [132] => 此 [133] => 夜 [134] => 厌 [135] => 厌 [136] => , [137] => 就 [138] => 中 [139] => 难 [140] => 晓 [141] => 。 [142] => < [143] => / [144] => p [145] => > ) Array ( [0] => 倾 [1] => 杯 [2] => ( [3] => 黄 [4] => 钟 [5] => 羽 [6] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕