Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 雅 [4] => 致 [5] => 装 [6] => 庭 [7] => 宇 [8] => 。 [9] => 黄 [10] => 花 [11] => 开 [12] => 淡 [13] => 泞 [14] => 。 [15] => 细 [16] => 香 [17] => 明 [18] => 艳 [19] => 尽 [20] => 天 [21] => 与 [22] => 。 [23] => 助 [24] => 秀 [25] => 色 [26] => 堪 [27] => 餐 [28] => , [29] => 向 [30] => 晓 [31] => 自 [32] => 有 [33] => 真 [34] => 珠 [35] => 露 [36] => 。 [37] => 刚 [38] => 被 [39] => 金 [40] => 钱 [41] => 妒 [42] => 。 [43] => 拟 [44] => 买 [45] => 断 [46] => 秋 [47] => 天 [48] => , [49] => 容 [50] => 易 [51] => 独 [52] => 步 [53] => 。 [54] => < [55] => / [56] => p [57] => > [58] => < [59] => p [60] => > [61] => 粉 [62] => 蝶 [63] => 无 [64] => 情 [65] => 蜂 [66] => 已 [67] => 去 [68] => 。 [69] => 要 [70] => 上 [71] => 金 [72] => 尊 [73] => , [74] => 惟 [75] => 有 [76] => 诗 [77] => 人 [78] => 曾 [79] => 许 [80] => 。 [81] => 待 [82] => 宴 [83] => 赏 [84] => 重 [85] => 阳 [86] => , [87] => 恁 [88] => 时 [89] => 尽 [90] => 把 [91] => 芳 [92] => 心 [93] => 吐 [94] => 。 [95] => 陶 [96] => 令 [97] => 轻 [98] => 回 [99] => 顾 [100] => 。 [101] => 免 [102] => 憔 [103] => 悴 [104] => 东 [105] => 篱 [106] => , [107] => 冷 [108] => 烟 [109] => 寒 [110] => 雨 [111] => 。 [112] => < [113] => / [114] => p [115] => > ) Array ( [0] => 受 [1] => 恩 [2] => 深 [3] => ( [4] => 大 [5] => 石 [6] => 调 [7] => ) ) 受恩深(大石调)-柳永宋代-橙子学习网

《受恩深(大石调)》拼音版

宋代柳永

shouenshendashidiao

yazhizhuangtingyuhuanghuakaidanningxixiangmingyanjintianyuzhuxiusekancanxiangxiaoziyouzhenzhulugangbeijinqiandunimaiduanqiutianrongyidubufendiewuqingfengyiquyaoshangjinzunweiyoushirenzengxudaiyanshangzhongyangrenshijinbafangxintutaolingqinghuigumianqiaocuidonglilengyanhanyu

柳永简介

宋代·柳永的简介

柳永

柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。

...〔► 柳永的诗(182篇)