Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 翦 [4] => 裁 [5] => 用 [6] => 尽 [7] => 春 [8] => 工 [9] => 意 [10] => , [11] => 浅 [12] => 蘸 [13] => 朝 [14] => 霞 [15] => 千 [16] => 万 [17] => 蕊 [18] => 。 [19] => 天 [20] => 然 [21] => 淡 [22] => 泞 [23] => 好 [24] => 精 [25] => 神 [26] => , [27] => 洗 [28] => 尽 [29] => 严 [30] => 妆 [31] => 方 [32] => 见 [33] => 媚 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 风 [43] => 亭 [44] => 月 [45] => 榭 [46] => 闲 [47] => 相 [48] => 倚 [49] => 。 [50] => 紫 [51] => 玉 [52] => 枝 [53] => 梢 [54] => 红 [55] => 蜡 [56] => 蒂 [57] => 。 [58] => 假 [59] => 饶 [60] => 花 [61] => 落 [62] => 未 [63] => 消 [64] => 愁 [65] => , [66] => 煮 [67] => 酒 [68] => 怀 [69] => 盘 [70] => 催 [71] => 结 [72] => 子 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => ( [4] => 杏 [5] => 花 [6] => · [7] => 三 [8] => 之 [9] => 一 [10] => · [11] => 林 [12] => 钟 [13] => 商 [14] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕