Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 东 [4] => 风 [5] => 催 [6] => 露 [7] => 千 [8] => 娇 [9] => 面 [10] => 。 [11] => 欲 [12] => 绽 [13] => 红 [14] => 深 [15] => 开 [16] => 处 [17] => 浅 [18] => 。 [19] => 日 [20] => 高 [21] => 梳 [22] => 洗 [23] => 甚 [24] => 时 [25] => 忄 [26] => 欠 [27] => , [28] => 点 [29] => 滴 [30] => 燕 [31] => 脂 [32] => 匀 [33] => 未 [34] => 遍 [35] => 。 [36] => < [37] => / [38] => p [39] => > [40] => < [41] => p [42] => > [43] => 霏 [44] => 微 [45] => 雨 [46] => 罢 [47] => 残 [48] => 阳 [49] => 院 [50] => 。 [51] => 洗 [52] => 出 [53] => 都 [54] => 城 [55] => 新 [56] => 锦 [57] => 段 [58] => 。 [59] => 美 [60] => 人 [61] => 纤 [62] => 手 [63] => 摘 [64] => 芳 [65] => 枝 [66] => , [67] => 插 [68] => 在 [69] => 钗 [70] => 头 [71] => 和 [72] => 风 [73] => 颤 [74] => 。 [75] => < [76] => / [77] => p [78] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => ( [4] => 海 [5] => 棠 [6] => · [7] => 三 [8] => 之 [9] => 二 [10] => · [11] => 林 [12] => 钟 [13] => 商 [14] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕