Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 繁 [4] => 花 [5] => 锦 [6] => 烂 [7] => 。 [8] => 已 [9] => 恨 [10] => 归 [11] => 期 [12] => 晚 [13] => 。 [14] => 翠 [15] => 减 [16] => 红 [17] => 稀 [18] => 莺 [19] => 似 [20] => 懒 [21] => 。 [22] => 特 [23] => 地 [24] => 柔 [25] => 肠 [26] => 欲 [27] => 断 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 调 [37] => 不 [38] => 堪 [39] => 尊 [40] => 酒 [41] => 频 [42] => 倾 [43] => 。 [44] => 恼 [45] => 人 [46] => 转 [47] => 转 [48] => 愁 [49] => 生 [50] => 。 [51] => □ [52] => □ [53] => □ [54] => □ [55] => □ [56] => □ [57] => , [58] => 多 [59] => 情 [60] => 争 [61] => 似 [62] => 无 [63] => 情 [64] => 。 [65] => < [66] => / [67] => p [68] => > ) Array ( [0] => 清 [1] => 平 [2] => 乐 [3] => ( [4] => 越 [5] => 调 [6] => ) ) 清平乐(越调)-柳永宋代-橙子学习网

《清平乐(越调)》拼音版

宋代柳永

qingpingleyuediao

fanhuajinlanyihenguiqiwancuijianhongxiyingsilantedirouchangyuduandiaobukanzunjiupinqingnaorenzhuanzhuanchoushengduoqingzhengsiwuqing

柳永简介

宋代·柳永的简介

柳永

柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。

...〔► 柳永的诗(182篇)