Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 冻 [4] => 云 [5] => 深 [6] => , [7] => 淑 [8] => 气 [9] => 浅 [10] => , [11] => 寒 [12] => 欺 [13] => 绿 [14] => 野 [15] => 。 [16] => 轻 [17] => 雪 [18] => 伴 [19] => 、 [20] => 早 [21] => 梅 [22] => 飘 [23] => 谢 [24] => 。 [25] => 艳 [26] => 阳 [27] => 天 [28] => , [29] => 正 [30] => 明 [31] => 媚 [32] => , [33] => 却 [34] => 成 [35] => 潇 [36] => 洒 [37] => 。 [38] => 玉 [39] => 人 [40] => 歌 [41] => , [42] => 画 [43] => 楼 [44] => 酒 [45] => , [46] => 对 [47] => 此 [48] => 景 [49] => 、 [50] => 骤 [51] => 增 [52] => 高 [53] => 价 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > [59] => < [60] => p [61] => > [62] => 卖 [63] => 花 [64] => 巷 [65] => 陌 [66] => , [67] => 放 [68] => 灯 [69] => 台 [70] => 榭 [71] => 。 [72] => 好 [73] => 时 [74] => 节 [75] => 、 [76] => 怎 [77] => 生 [78] => 轻 [79] => 舍 [80] => 。 [81] => 赖 [82] => 和 [83] => 风 [84] => , [85] => 荡 [86] => 霁 [87] => 霭 [88] => , [89] => 廓 [90] => 清 [91] => 良 [92] => 夜 [93] => 。 [94] => 玉 [95] => 尘 [96] => 铺 [97] => , [98] => 桂 [99] => 华 [100] => 满 [101] => , [102] => 素 [103] => 光 [104] => 里 [105] => 、 [106] => 更 [107] => 堪 [108] => 游 [109] => 冶 [110] => 。 [111] => < [112] => / [113] => p [114] => > ) Array ( [0] => 甘 [1] => 州 [2] => 令 [3] => ( [4] => 仙 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕