Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 宝 [4] => 髻 [5] => 瑶 [6] => 簪 [7] => 。 [8] => 严 [9] => 妆 [10] => 巧 [11] => , [12] => 天 [13] => 然 [14] => 绿 [15] => 媚 [16] => 红 [17] => 深 [18] => 。 [19] => 绮 [20] => 罗 [21] => 丛 [22] => 里 [23] => , [24] => 独 [25] => 逞 [26] => 讴 [27] => 吟 [28] => 。 [29] => 一 [30] => 曲 [31] => 阳 [32] => 春 [33] => 定 [34] => 价 [35] => , [36] => 何 [37] => 啻 [38] => 值 [39] => 千 [40] => 金 [41] => 。 [42] => 倾 [43] => 听 [44] => 处 [45] => , [46] => 王 [47] => 孙 [48] => 帝 [49] => 子 [50] => , [51] => 鹤 [52] => 盖 [53] => 成 [54] => 阴 [55] => 。 [56] => < [57] => / [58] => p [59] => > [60] => < [61] => p [62] => > [63] => 凝 [64] => 态 [65] => 掩 [66] => 霞 [67] => 襟 [68] => 。 [69] => 动 [70] => 象 [71] => 板 [72] => 声 [73] => 声 [74] => , [75] => 怨 [76] => 思 [77] => 难 [78] => 任 [79] => 。 [80] => 嘹 [81] => 亮 [82] => 处 [83] => , [84] => 回 [85] => 厌 [86] => 弦 [87] => 管 [88] => 低 [89] => 沈 [90] => 。 [91] => 时 [92] => 恁 [93] => 回 [94] => 眸 [95] => 敛 [96] => 黛 [97] => , [98] => 空 [99] => 役 [100] => 五 [101] => 陵 [102] => 心 [103] => 。 [104] => 须 [105] => 信 [106] => 道 [107] => , [108] => 缘 [109] => 情 [110] => 寄 [111] => 意 [112] => 。 [113] => 别 [114] => 有 [115] => 知 [116] => 音 [117] => 。 [118] => < [119] => / [120] => p [121] => > ) Array ( [0] => 瑞 [1] => 鹧 [2] => 鸪 [3] => ( [4] => 二 [5] => 之 [6] => 一 [7] => · [8] => 南 [9] => 吕 [10] => 调 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕