Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 郊 [4] => 外 [5] => 绿 [6] => 阴 [7] => 千 [8] => 里 [9] => 。 [10] => 掩 [11] => 映 [12] => 红 [13] => 裙 [14] => 十 [15] => 队 [16] => 。 [17] => 惜 [18] => 别 [19] => 语 [20] => 方 [21] => 长 [22] => , [23] => 车 [24] => 马 [25] => 催 [26] => 人 [27] => 速 [28] => 去 [29] => 。 [30] => < [31] => / [32] => p [33] => > [34] => < [35] => p [36] => > [37] => 偷 [38] => 泪 [39] => 。 [40] => 偷 [41] => 泪 [42] => 。 [43] => 那 [44] => 得 [45] => 分 [46] => 身 [47] => 应 [48] => 你 [49] => 。 [50] => < [51] => / [52] => p [53] => > ) Array ( [0] => 如 [1] => 梦 [2] => 令 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕