Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 夜 [4] => 来 [5] => 匆 [6] => 匆 [7] => 饮 [8] => 散 [9] => , [10] => 欹 [11] => 枕 [12] => 背 [13] => 灯 [14] => 睡 [15] => 。 [16] => 酒 [17] => 力 [18] => 全 [19] => 轻 [20] => , [21] => 醉 [22] => 魂 [23] => 易 [24] => 醒 [25] => , [26] => 风 [27] => 揭 [28] => 帘 [29] => 栊 [30] => , [31] => 梦 [32] => 断 [33] => 披 [34] => 衣 [35] => 重 [36] => 起 [37] => 。 [38] => 悄 [39] => 无 [40] => 寐 [41] => 。 [42] => < [43] => / [44] => p [45] => > [46] => < [47] => p [48] => > [49] => 追 [50] => 悔 [51] => 当 [52] => 初 [53] => , [54] => 绣 [55] => 阁 [56] => 话 [57] => 别 [58] => 太 [59] => 容 [60] => 易 [61] => 。 [62] => 日 [63] => 许 [64] => 时 [65] => 、 [66] => 犹 [67] => 阻 [68] => 归 [69] => 计 [70] => 。 [71] => 甚 [72] => 况 [73] => 味 [74] => 。 [75] => 旅 [76] => 馆 [77] => 虚 [78] => 度 [79] => 残 [80] => 岁 [81] => 。 [82] => 想 [83] => 娇 [84] => 媚 [85] => 。 [86] => 那 [87] => 里 [88] => 独 [89] => 守 [90] => 鸳 [91] => 帏 [92] => 静 [93] => , [94] => 永 [95] => 漏 [96] => 迢 [97] => 迢 [98] => , [99] => 也 [100] => 应 [101] => 暗 [102] => 同 [103] => 此 [104] => 意 [105] => 。 [106] => < [107] => / [108] => p [109] => > ) Array ( [0] => 梦 [1] => 还 [2] => 京 [3] => ( [4] => 大 [5] => 石 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕