Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 青 [4] => 翼 [5] => 传 [6] => 情 [7] => , [8] => 香 [9] => 径 [10] => 偷 [11] => 期 [12] => , [13] => 自 [14] => 觉 [15] => 当 [16] => 初 [17] => 草 [18] => 草 [19] => 。 [20] => 未 [21] => 省 [22] => 同 [23] => 衾 [24] => 枕 [25] => , [26] => 便 [27] => 轻 [28] => 许 [29] => 相 [30] => 将 [31] => , [32] => 平 [33] => 生 [34] => 欢 [35] => 笑 [36] => 。 [37] => 怎 [38] => 生 [39] => 向 [40] => 、 [41] => 人 [42] => 间 [43] => 好 [44] => 事 [45] => 到 [46] => 头 [47] => 少 [48] => 。 [49] => 漫 [50] => 悔 [51] => 懊 [52] => 。 [53] => < [54] => / [55] => p [56] => > [57] => < [58] => p [59] => > [60] => 细 [61] => 追 [62] => 思 [63] => , [64] => 恨 [65] => 从 [66] => 前 [67] => 容 [68] => 易 [69] => , [70] => 致 [71] => 得 [72] => 恩 [73] => 爱 [74] => 成 [75] => 烦 [76] => 恼 [77] => 。 [78] => 心 [79] => 下 [80] => 事 [81] => 千 [82] => 种 [83] => , [84] => 尽 [85] => 凭 [86] => 音 [87] => 耗 [88] => 。 [89] => 以 [90] => 此 [91] => 萦 [92] => 牵 [93] => , [94] => 等 [95] => 伊 [96] => 来 [97] => 、 [98] => 自 [99] => 家 [100] => 向 [101] => 道 [102] => 。 [103] => 洎 [104] => 相 [105] => 见 [106] => , [107] => 喜 [108] => 欢 [109] => 存 [110] => 问 [111] => , [112] => 又 [113] => 还 [114] => 忘 [115] => 了 [116] => 。 [117] => < [118] => / [119] => p [120] => > ) Array ( [0] => 法 [1] => 曲 [2] => 第 [3] => 二 [4] => ( [5] => 小 [6] => 石 [7] => 调 [8] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕