Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 六 [4] => 六 [5] => 真 [6] => 游 [7] => 洞 [8] => , [9] => 三 [10] => 三 [11] => 物 [12] => 外 [13] => 天 [14] => 。 [15] => 九 [16] => 班 [17] => 麟 [18] => 稳 [19] => 破 [20] => 非 [21] => 烟 [22] => 。 [23] => 何 [24] => 处 [25] => 按 [26] => 云 [27] => 轩 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 昨 [37] => 夜 [38] => 麻 [39] => 姑 [40] => 陪 [41] => 宴 [42] => 。 [43] => 又 [44] => 话 [45] => 蓬 [46] => 莱 [47] => 清 [48] => 浅 [49] => 。 [50] => 几 [51] => 回 [52] => 山 [53] => 脚 [54] => 弄 [55] => 云 [56] => 涛 [57] => 。 [58] => 仿 [59] => 佛 [60] => 见 [61] => 金 [62] => 鳌 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > ) Array ( [0] => 巫 [1] => 山 [2] => 一 [3] => 段 [4] => 云 [5] => · [6] => 六 [7] => 六 [8] => 真 [9] => 游 [10] => 洞 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕