Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 尤 [4] => 红 [5] => 殢 [6] => 翠 [7] => 。 [8] => 近 [9] => 日 [10] => 来 [11] => 、 [12] => 陡 [13] => 把 [14] => 狂 [15] => 心 [16] => 牵 [17] => 系 [18] => 。 [19] => 罗 [20] => 绮 [21] => 丛 [22] => 中 [23] => , [24] => 笙 [25] => 歌 [26] => 筵 [27] => 上 [28] => , [29] => 有 [30] => 个 [31] => 人 [32] => 人 [33] => 可 [34] => 意 [35] => 。 [36] => 解 [37] => 严 [38] => 妆 [39] => 巧 [40] => 笑 [41] => , [42] => 取 [43] => 次 [44] => 言 [45] => 谈 [46] => 成 [47] => 娇 [48] => 媚 [49] => 。 [50] => 知 [51] => 几 [52] => 度 [53] => 、 [54] => 密 [55] => 约 [56] => 秦 [57] => 楼 [58] => 尽 [59] => 醉 [60] => 。 [61] => 仍 [62] => 携 [63] => 手 [64] => , [65] => 眷 [66] => 恋 [67] => 香 [68] => 衾 [69] => 绣 [70] => 被 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > [76] => < [77] => p [78] => > [79] => 情 [80] => 渐 [81] => 美 [82] => 。 [83] => 算 [84] => 好 [85] => 把 [86] => 、 [87] => 夕 [88] => 雨 [89] => 朝 [90] => 云 [91] => 相 [92] => 继 [93] => , [94] => 便 [95] => 是 [96] => 仙 [97] => 禁 [98] => 春 [99] => 深 [100] => , [101] => 御 [102] => 炉 [103] => 香 [104] => 袅 [105] => , [106] => 临 [107] => 轩 [108] => 亲 [109] => 试 [110] => 。 [111] => 对 [112] => 天 [113] => 颜 [114] => 咫 [115] => 尺 [116] => , [117] => 定 [118] => 然 [119] => 魁 [120] => 甲 [121] => 登 [122] => 高 [123] => 第 [124] => 。 [125] => 等 [126] => 恁 [127] => 时 [128] => 、 [129] => 等 [130] => 著 [131] => 回 [132] => 来 [133] => 贺 [134] => 喜 [135] => 。 [136] => 好 [137] => 生 [138] => 地 [139] => 。 [140] => 剩 [141] => 与 [142] => 我 [143] => 儿 [144] => 利 [145] => 市 [146] => 。 [147] => < [148] => / [149] => p [150] => > ) Array ( [0] => 长 [1] => 寿 [2] => 乐 [3] => ( [4] => 平 [5] => 调 [6] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕