Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 皇 [4] => 都 [5] => 今 [6] => 夕 [7] => 知 [8] => 何 [9] => 夕 [10] => 。 [11] => 特 [12] => 地 [13] => 风 [14] => 光 [15] => 盈 [16] => 绮 [17] => 陌 [18] => 。 [19] => 金 [20] => 丝 [21] => 玉 [22] => 管 [23] => 咽 [24] => 春 [25] => 空 [26] => , [27] => 蜡 [28] => 炬 [29] => 兰 [30] => 灯 [31] => 晓 [32] => 夜 [33] => 色 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 凤 [43] => 楼 [44] => 十 [45] => 二 [46] => 神 [47] => 仙 [48] => 宅 [49] => 。 [50] => 珠 [51] => 履 [52] => 三 [53] => 千 [54] => 鹓 [55] => 鹭 [56] => 客 [57] => 。 [58] => 金 [59] => 吾 [60] => 不 [61] => 禁 [62] => 六 [63] => 街 [64] => 游 [65] => , [66] => 狂 [67] => 杀 [68] => 云 [69] => 踪 [70] => 并 [71] => 雨 [72] => 迹 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 玉 [1] => 楼 [2] => 春 [3] => · [4] => 皇 [5] => 都 [6] => 今 [7] => 夕 [8] => 知 [9] => 何 [10] => 夕 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕