Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 坠 [4] => 髻 [5] => 慵 [6] => 梳 [7] => , [8] => 愁 [9] => 蛾 [10] => 懒 [11] => 画 [12] => , [13] => 心 [14] => 绪 [15] => 是 [16] => 事 [17] => 阑 [18] => 珊 [19] => 。 [20] => 觉 [21] => 新 [22] => 来 [23] => 憔 [24] => 悴 [25] => , [26] => 金 [27] => 缕 [28] => 衣 [29] => 宽 [30] => 。 [31] => 认 [32] => 得 [33] => 这 [34] => 疏 [35] => 狂 [36] => 意 [37] => 下 [38] => , [39] => 向 [40] => 人 [41] => 诮 [42] => 譬 [43] => 如 [44] => 闲 [45] => 。 [46] => 把 [47] => 芳 [48] => 容 [49] => 整 [50] => 顿 [51] => , [52] => 恁 [53] => 地 [54] => 轻 [55] => 孤 [56] => , [57] => 争 [58] => 忍 [59] => 心 [60] => 安 [61] => 。 [62] => < [63] => / [64] => p [65] => > [66] => < [67] => p [68] => > [69] => 依 [70] => 前 [71] => 过 [72] => 了 [73] => 旧 [74] => 约 [75] => , [76] => 甚 [77] => 当 [78] => 初 [79] => 赚 [80] => 我 [81] => , [82] => 偷 [83] => 翦 [84] => 云 [85] => 鬟 [86] => 。 [87] => 几 [88] => 时 [89] => 得 [90] => 归 [91] => 来 [92] => , [93] => 香 [94] => 阁 [95] => 深 [96] => 关 [97] => 。 [98] => 待 [99] => 伊 [100] => 要 [101] => 、 [102] => 尤 [103] => 云 [104] => 殢 [105] => 雨 [106] => , [107] => 缠 [108] => 绣 [109] => 衾 [110] => 、 [111] => 不 [112] => 与 [113] => 同 [114] => 欢 [115] => 。 [116] => 侭 [117] => 更 [118] => 深 [119] => 、 [120] => 款 [121] => 款 [122] => 问 [123] => 伊 [124] => , [125] => 今 [126] => 后 [127] => 敢 [128] => 更 [129] => 无 [130] => 端 [131] => 。 [132] => < [133] => / [134] => p [135] => > ) Array ( [0] => 锦 [1] => 堂 [2] => 春 [3] => · [4] => 坠 [5] => 髻 [6] => 慵 [7] => 梳 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕