Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 才 [4] => 过 [5] => 笄 [6] => 年 [7] => , [8] => 初 [9] => 绾 [10] => 云 [11] => 鬟 [12] => , [13] => 便 [14] => 学 [15] => 歌 [16] => 舞 [17] => 。 [18] => 席 [19] => 上 [20] => 尊 [21] => 前 [22] => , [23] => 王 [24] => 孙 [25] => 随 [26] => 分 [27] => 相 [28] => 许 [29] => 。 [30] => 算 [31] => 等 [32] => 闲 [33] => 、 [34] => 酬 [35] => 一 [36] => 笑 [37] => , [38] => 便 [39] => 千 [40] => 金 [41] => 慵 [42] => 觑 [43] => 。 [44] => 常 [45] => 只 [46] => 恐 [47] => 、 [48] => 容 [49] => 易 [50] => 蕣 [51] => 华 [52] => 偷 [53] => 换 [54] => , [55] => 光 [56] => 阴 [57] => 虚 [58] => 度 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 已 [68] => 受 [69] => 君 [70] => 恩 [71] => 顾 [72] => , [73] => 好 [74] => 与 [75] => 花 [76] => 为 [77] => 主 [78] => 。 [79] => 万 [80] => 里 [81] => 丹 [82] => 霄 [83] => , [84] => 何 [85] => 妨 [86] => 携 [87] => 手 [88] => 同 [89] => 归 [90] => 去 [91] => 。 [92] => 永 [93] => 弃 [94] => 却 [95] => 、 [96] => 烟 [97] => 花 [98] => 伴 [99] => 侣 [100] => 。 [101] => 免 [102] => 教 [103] => 人 [104] => 见 [105] => 妾 [106] => , [107] => 朝 [108] => 云 [109] => 暮 [110] => 雨 [111] => 。 [112] => < [113] => / [114] => p [115] => > ) Array ( [0] => 迷 [1] => 仙 [2] => 引 [3] => · [4] => 才 [5] => 过 [6] => 笄 [7] => 年 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕