Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 禁 [4] => 漏 [5] => 花 [6] => 深 [7] => , [8] => 绣 [9] => 工 [10] => 日 [11] => 永 [12] => , [13] => 蕙 [14] => 风 [15] => 布 [16] => 暖 [17] => 。 [18] => 变 [19] => 韶 [20] => 景 [21] => 、 [22] => 都 [23] => 门 [24] => 十 [25] => 二 [26] => , [27] => 元 [28] => 宵 [29] => 三 [30] => 五 [31] => , [32] => 银 [33] => 蟾 [34] => 光 [35] => 满 [36] => 。 [37] => 连 [38] => 云 [39] => 复 [40] => 道 [41] => 凌 [42] => 飞 [43] => 观 [44] => 。 [45] => 耸 [46] => 皇 [47] => 居 [48] => 丽 [49] => , [50] => 嘉 [51] => 气 [52] => 瑞 [53] => 烟 [54] => 葱 [55] => 蒨 [56] => 。 [57] => 翠 [58] => 华 [59] => 宵 [60] => 幸 [61] => , [62] => 是 [63] => 处 [64] => 层 [65] => 城 [66] => 阆 [67] => 苑 [68] => 。 [69] => < [70] => / [71] => p [72] => > [73] => < [74] => p [75] => > [76] => 龙 [77] => 凤 [78] => 烛 [79] => 、 [80] => 交 [81] => 光 [82] => 星 [83] => 汉 [84] => 。 [85] => 对 [86] => 咫 [87] => 尺 [88] => 鳌 [89] => 山 [90] => 、 [91] => 开 [92] => 羽 [93] => 扇 [94] => 。 [95] => 会 [96] => 乐 [97] => 府 [98] => 、 [99] => 两 [100] => 籍 [101] => 神 [102] => 仙 [103] => , [104] => 梨 [105] => 园 [106] => 四 [107] => 部 [108] => 弦 [109] => 管 [110] => 。 [111] => 向 [112] => 晓 [113] => 色 [114] => 、 [115] => 都 [116] => 人 [117] => 未 [118] => 散 [119] => 。 [120] => 盈 [121] => 万 [122] => 井 [123] => 、 [124] => 山 [125] => 呼 [126] => 鳌 [127] => 抃 [128] => 。 [129] => 愿 [130] => 岁 [131] => 岁 [132] => , [133] => 天 [134] => 仗 [135] => 里 [136] => 、 [137] => 常 [138] => 瞻 [139] => 凤 [140] => 辇 [141] => 。 [142] => < [143] => / [144] => p [145] => > ) Array ( [0] => 倾 [1] => 杯 [2] => 乐 [3] => · [4] => 禁 [5] => 漏 [6] => 花 [7] => 深 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕