Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 七 [4] => 路 [5] => 关 [6] => 山 [7] => 险 [8] => , [9] => 藩 [10] => 侯 [11] => 清 [12] => 啸 [13] => 边 [14] => 。 [15] => 翠 [16] => 屏 [17] => 开 [18] => 大 [19] => 漠 [20] => , [21] => 丹 [22] => 嶂 [23] => 夹 [24] => 高 [25] => 天 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 一 [35] => 腋 [36] => 狐 [37] => 裘 [38] => 助 [39] => , [40] => 三 [41] => 杯 [42] => 剑 [43] => 术 [44] => 传 [45] => 。 [46] => 同 [47] => 心 [48] => 兔 [49] => 丝 [50] => 草 [51] => , [52] => 岁 [53] => 晚 [54] => 更 [55] => 缠 [56] => 绵 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 送 [1] => 别 [2] => 祺 [3] => 公 [4] => 先 [5] => 生 [6] => [7] => 其 [8] => 二 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕