Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 水 [4] => 定 [5] => 滩 [6] => 犹 [7] => 怒 [8] => , [9] => 冰 [10] => 乾 [11] => 树 [12] => 有 [13] => 光 [14] => 。 [15] => 鸟 [16] => 飞 [17] => 将 [18] => 落 [19] => 叶 [20] => , [21] => 人 [22] => 啸 [23] => 在 [24] => 幽 [25] => 篁 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 野 [35] => 饭 [36] => 嫌 [37] => 花 [38] => 片 [39] => , [40] => 山 [41] => 眠 [42] => 爱 [43] => 乳 [44] => 床 [45] => 。 [46] => 行 [47] => 行 [48] => 且 [49] => 游 [50] => 眺 [51] => , [52] => 忘 [53] => 却 [54] => 事 [55] => 封 [56] => 疆 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 代 [1] => 景 [2] => 大 [3] => 夫 [4] => 舟 [5] => 自 [6] => 五 [7] => 屯 [8] => 所 [9] => 至 [10] => 永 [11] => 安 [12] => 州 [13] => 之 [14] => 作 [15] => [16] => 其 [17] => 六 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕