Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 高 [4] => 高 [5] => 天 [6] => 岳 [7] => 出 [8] => , [9] => 雨 [10] => 后 [11] => 白 [12] => 云 [13] => 多 [14] => 。 [15] => 望 [16] => 与 [17] => 衡 [18] => 山 [19] => 似 [20] => , [21] => 愁 [22] => 如 [23] => 秋 [24] => 色 [25] => 何 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 人 [35] => 家 [36] => 连 [37] => 碧 [38] => 树 [39] => , [40] => 禹 [41] => 迹 [42] => 在 [43] => 寒 [44] => 萝 [45] => 。 [46] => 忆 [47] => 访 [48] => 莓 [49] => 苔 [50] => 字 [51] => , [52] => 年 [53] => 时 [54] => 鼓 [55] => 棹 [56] => 过 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 浮 [1] => 湘 [2] => [3] => 其 [4] => 十 [5] => 二 )
清代·屈大均的简介
屈大均(1630—1696)明末清初著名学者、诗人,与陈恭尹、梁佩兰并称“岭南三大家”,有“广东徐霞客”的美称。字翁山、介子,号莱圃,汉族,广东番禺人。曾与魏耕等进行反请活动。后为僧,中年仍改儒服。诗有李白、屈原的遗风,著作多毁于雍正、乾隆两朝,后人辑有《翁山诗外》、《翁山文外》、《翁山易外》、《广东新语》及《四朝成仁录》,合称“屈沱五书”。
...〔► 屈大均的诗(16篇)〕