Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 滟 [4] => 滟 [5] => 波 [6] => 光 [7] => 绿 [8] => 似 [9] => 醅 [10] => 。 [11] => 茸 [12] => 茸 [13] => 草 [14] => 色 [15] => 嫩 [16] => 如 [17] => 苔 [18] => 。 [19] => 只 [20] => 有 [21] => 轻 [22] => 寒 [23] => 浑 [24] => 不 [25] => 定 [26] => , [27] => 晚 [28] => 还 [29] => 来 [30] => 。 [31] => < [32] => / [33] => p [34] => > [35] => < [36] => p [37] => > [38] => 落 [39] => 梅 [40] => 村 [41] => 里 [42] => 昏 [43] => 鸦 [44] => 远 [45] => , [46] => 摆 [47] => 柳 [48] => 风 [49] => 前 [50] => 候 [51] => 雁 [52] => 回 [53] => 。 [54] => 明 [55] => 日 [56] => 新 [57] => 晴 [58] => 堪 [59] => 眺 [60] => 望 [61] => , [62] => 上 [63] => 春 [64] => 台 [65] => 。 [66] => < [67] => / [68] => p [69] => > ) Array ( [0] => 滩 [1] => 破 [2] => 浣 [3] => 溪 [4] => 沙 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕