Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 紫 [4] => 塞 [5] => 朝 [6] => 朝 [7] => 烽 [8] => 火 [9] => , [10] => 青 [11] => 楼 [12] => 夜 [13] => 夜 [14] => 弦 [15] => 歌 [16] => 。 [17] => 一 [18] => 朝 [19] => 明 [20] => 月 [21] => 雁 [22] => 声 [23] => 多 [24] => 。 [25] => < [26] => / [27] => p [28] => > [29] => < [30] => p [31] => > [32] => 带 [33] => 得 [34] => 边 [35] => 愁 [36] => 无 [37] => 那 [38] => 。 [39] => < [40] => / [41] => p [42] => > [43] => < [44] => p [45] => > [46] => 云 [47] => 阙 [48] => 九 [49] => 重 [50] => 阊 [51] => 阖 [52] => , [53] => 家 [54] => 山 [55] => 万 [56] => 里 [57] => 岷 [58] => 峨 [59] => 。 [60] => 独 [61] => 愁 [62] => 乡 [63] => 思 [64] => 满 [65] => 蹉 [66] => 跎 [67] => 。 [68] => < [69] => / [70] => p [71] => > [72] => < [73] => p [74] => > [75] => 梁 [76] => 甫 [77] => 狂 [78] => 吟 [79] => 谁 [80] => 和 [81] => 。 [82] => < [83] => / [84] => p [85] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 江 [2] => 月 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕