Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 城 [4] => 西 [5] => 杨 [6] => 柳 [7] => 千 [8] => 千 [9] => 树 [10] => 。 [11] => 风 [12] => 起 [13] => 飞 [14] => 花 [15] => 絮 [16] => 。 [17] => 青 [18] => 楼 [19] => 珠 [20] => 箔 [21] => 斗 [22] => 轻 [23] => 盈 [24] => , [25] => 还 [26] => 绕 [27] => 名 [28] => 园 [29] => 幽 [30] => 处 [31] => 。 [32] => < [33] => / [34] => p [35] => > [36] => < [37] => p [38] => > [39] => 满 [40] => 地 [41] => 香 [42] => 毬 [43] => , [44] => 满 [45] => 天 [46] => 晴 [47] => 雪 [48] => , [49] => 卷 [50] => 却 [51] => 春 [52] => 归 [53] => 去 [54] => 。 [55] => < [56] => / [57] => p [58] => > [59] => < [60] => p [61] => > [62] => 游 [63] => 人 [64] => 歌 [65] => 吹 [66] => 堤 [67] => 边 [68] => 路 [69] => 。 [70] => 芳 [71] => 景 [72] => 须 [73] => 珍 [74] => 护 [75] => 。 [76] => 眠 [77] => 开 [78] => 青 [79] => 眼 [80] => 舞 [81] => 慵 [82] => 腰 [83] => , [84] => 无 [85] => 计 [86] => 使 [87] => 风 [88] => 流 [89] => 住 [90] => 。 [91] => < [92] => / [93] => p [94] => > [95] => < [96] => p [97] => > [98] => 百 [99] => 啭 [100] => 残 [101] => 莺 [102] => , [103] => 一 [104] => 双 [105] => 新 [106] => 燕 [107] => , [108] => 九 [109] => 十 [110] => 春 [111] => 光 [112] => 暮 [113] => 。 [114] => < [115] => / [116] => p [117] => > ) Array ( [0] => 御 [1] => 街 [2] => 行 [3] => [4] => 柳 [5] => 花 )
明代·杨慎的简介
杨慎(1488~1559)明代文学家,明代三大才子之首。字用修,号升庵,后因流放滇南,故自称博南山人、金马碧鸡老兵。杨廷和之子,汉族,四川新都(今成都市新都区)人,祖籍庐陵。正德六年状元,官翰林院修撰,豫修武宗实录。武宗微行出居庸关,上疏抗谏。世宗继位,任经筵讲官。嘉靖三年,因“大礼议”受廷杖,谪戍终老于云南永昌卫。终明一世记诵之博,著述之富,慎可推为第一。其诗虽不专主盛唐,仍有拟右倾向。贬谪以后,特多感愤。又能文、词及散曲,论古考证之作范围颇广。著作达百余种。后人辑为《升庵集》。
...〔► 杨慎的诗(29篇)〕