Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 软 [4] => 翠 [5] => 冠 [6] => 儿 [7] => 簇 [8] => 海 [9] => 棠 [10] => , [11] => 砑 [12] => 罗 [13] => 衫 [14] => 子 [15] => 绣 [16] => 丁 [17] => 香 [18] => 。 [19] => 闲 [20] => 来 [21] => 水 [22] => 上 [23] => 踏 [24] => 青 [25] => 阳 [26] => 。 [27] => < [28] => / [29] => p [30] => > [31] => < [32] => p [33] => > [34] => 风 [35] => 暖 [36] => 有 [37] => 人 [38] => 能 [39] => 作 [40] => 伴 [41] => , [42] => 日 [43] => 长 [44] => 无 [45] => 事 [46] => 可 [47] => 思 [48] => 量 [49] => 。 [50] => 水 [51] => 流 [52] => 花 [53] => 落 [54] => 任 [55] => 匆 [56] => 忙 [57] => 。 [58] => < [59] => / [60] => p [61] => > ) Array ( [0] => 浣 [1] => 溪 [2] => 沙 [3] => · [4] => 上 [5] => 巳 )
明代·杨基的简介
杨基(1326~1378)元末明初诗人。字孟载,号眉庵。原籍嘉州(今四川乐山),大父仕江左,遂家吴中(今浙江湖州),“吴中四杰”之一。元末,曾入张士诚幕府,为丞相府记室,后辞去。明初为荥阳知县,累官至山西按察使,后被谗夺官,罚服劳役。死于工所。杨基诗风清俊纤巧,其中五言律诗《岳阳楼》境界开阔,时人称杨基为“五言射雕手”。少时曾著《论鉴》十万余言。又于杨维桢席上赋《铁笛》诗,当时维桢已成名流,对杨基倍加称赏:“吾意诗境荒矣,今当让子一头地。”杨基与高启、张羽、徐贲为诗友,时人称为“吴中四杰”。
...〔► 杨基的诗(7篇)〕