Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 我 [4] => 与 [5] => 先 [6] => 生 [7] => , [8] => 夙 [9] => 期 [10] => 已 [11] => 久 [12] => , [13] => 人 [14] => 间 [15] => 无 [16] => 此 [17] => 。 [18] => 不 [19] => 学 [20] => 杨 [21] => 郎 [22] => , [23] => 南 [24] => 山 [25] => 种 [26] => 豆 [27] => , [28] => 十 [29] => 一 [30] => 征 [31] => 微 [32] => 利 [33] => 。 [34] => 云 [35] => 霄 [36] => 直 [37] => 上 [38] => , [39] => 诸 [40] => 公 [41] => 衮 [42] => 衮 [43] => , [44] => 乃 [45] => 作 [46] => 道 [47] => 边 [48] => 苦 [49] => 李 [50] => 。 [51] => 五 [52] => 千 [53] => 言 [54] => 、 [55] => 老 [56] => 来 [57] => 受 [58] => 用 [59] => , [60] => 肯 [61] => 教 [62] => 造 [63] => 物 [64] => 儿 [65] => 戏 [66] => ? [67] => < [68] => / [69] => p [70] => > [71] => < [72] => p [73] => > [74] => 东 [75] => 冈 [76] => 记 [77] => 得 [78] => , [79] => 同 [80] => 来 [81] => 胥 [82] => 宇 [83] => , [84] => 岁 [85] => 月 [86] => 几 [87] => 何 [88] => 难 [89] => 计 [90] => 。 [91] => 柳 [92] => 老 [93] => 悲 [94] => 桓 [95] => , [96] => 松 [97] => 高 [98] => 对 [99] => 阮 [100] => , [101] => 未 [102] => 办 [103] => 为 [104] => 邻 [105] => 地 [106] => 。 [107] => 长 [108] => 干 [109] => 白 [110] => 下 [111] => , [112] => 青 [113] => 楼 [114] => 朱 [115] => 阁 [116] => , [117] => 往 [118] => 往 [119] => 梦 [120] => 中 [121] => 槐 [122] => 蚁 [123] => 。 [124] => 却 [125] => 不 [126] => 如 [127] => 、 [128] => 洼 [129] => 尊 [130] => 放 [131] => 满 [132] => , [133] => 老 [134] => 夫 [135] => 未 [136] => 醉 [137] => 。 [138] => < [139] => / [140] => p [141] => > ) Array ( [0] => 永 [1] => 遇 [2] => 乐 [3] => · [4] => 次 [5] => 韵 [6] => 辛 [7] => 克 [8] => 清 [9] => 先 [10] => 生 )
宋代·姜夔的简介
姜夔,南宋文学家、音乐家。人品秀拔,体态清莹,气貌若不胜衣,望之若神仙中人。往来鄂、赣、皖、苏、浙间,与诗人词家杨万里、范成大、辛弃疾等交游。庆元中,曾上书乞正太常雅乐,他少年孤贫,屡试不第,终生未仕,一生转徙江湖,靠卖字和朋友接济为生。他多才多艺,精通音律,能自度曲,其词格律严密。其作品素以空灵含蓄著称,有《白石道人歌曲》等。姜夔对诗词、散文、书法、音乐,无不精善,是继苏轼之后又一难得的艺术全才。
...〔► 姜夔的诗(20篇)〕