Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 如 [4] => 削 [5] => 肌 [6] => 肤 [7] => 红 [8] => 玉 [9] => 莹 [10] => 。 [11] => 举 [12] => 措 [13] => 有 [14] => 、 [15] => 许 [16] => 多 [17] => 端 [18] => 正 [19] => 。 [20] => 二 [21] => 年 [22] => 三 [23] => 岁 [24] => 同 [25] => 鸳 [26] => 寝 [27] => 。 [28] => 表 [29] => 温 [30] => 柔 [31] => 心 [32] => 性 [33] => 。 [34] => < [35] => / [36] => p [37] => > [38] => < [39] => p [40] => > [41] => 别 [42] => 后 [43] => 无 [44] => 非 [45] => 良 [46] => 夜 [47] => 永 [48] => 。 [49] => 如 [50] => 何 [51] => 向 [52] => 、 [53] => 名 [54] => 牵 [55] => 利 [56] => 役 [57] => , [58] => 归 [59] => 期 [60] => 未 [61] => 定 [62] => 。 [63] => 算 [64] => 伊 [65] => 心 [66] => 里 [67] => , [68] => 却 [69] => 冤 [70] => 成 [71] => 薄 [72] => 幸 [73] => 。 [74] => < [75] => / [76] => p [77] => > ) Array ( [0] => 红 [1] => 窗 [2] => 听 [3] => ( [4] => 仙 [5] => 吕 [6] => 调 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕