Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 倚 [4] => 危 [5] => 楼 [6] => 伫 [7] => 立 [8] => , [9] => 乍 [10] => 萧 [11] => 索 [12] => 、 [13] => 晚 [14] => 晴 [15] => 初 [16] => 。 [17] => 渐 [18] => 素 [19] => 景 [20] => 衰 [21] => 残 [22] => , [23] => 风 [24] => 砧 [25] => 韵 [26] => 响 [27] => , [28] => 霜 [29] => 树 [30] => 红 [31] => 疏 [32] => 。 [33] => 云 [34] => 衢 [35] => 。 [36] => 见 [37] => 新 [38] => 雁 [39] => 过 [40] => , [41] => 奈 [42] => 佳 [43] => 人 [44] => 自 [45] => 别 [46] => 阻 [47] => 音 [48] => 书 [49] => 。 [50] => 空 [51] => 遣 [52] => 悲 [53] => 秋 [54] => 念 [55] => 远 [56] => , [57] => 寸 [58] => 肠 [59] => 万 [60] => 恨 [61] => 萦 [62] => 纡 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 皇 [72] => 都 [73] => 。 [74] => 暗 [75] => 想 [76] => 欢 [77] => 游 [78] => , [79] => 成 [80] => 往 [81] => 事 [82] => 、 [83] => 动 [84] => 欷 [85] => 歔 [86] => 。 [87] => 念 [88] => 对 [89] => 酒 [90] => 当 [91] => 歌 [92] => , [93] => 低 [94] => 帏 [95] => 并 [96] => 枕 [97] => , [98] => 翻 [99] => 恁 [100] => 轻 [101] => 孤 [102] => 。 [103] => 归 [104] => 途 [105] => 。 [106] => 纵 [107] => 凝 [108] => 望 [109] => 处 [110] => , [111] => 但 [112] => 斜 [113] => 阳 [114] => 暮 [115] => 霭 [116] => 满 [117] => 平 [118] => 芜 [119] => 。 [120] => 赢 [121] => 得 [122] => 无 [123] => 言 [124] => 悄 [125] => 悄 [126] => , [127] => 凭 [128] => 阑 [129] => 尽 [130] => 日 [131] => 踟 [132] => 蹰 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => 慢 [4] => ( [5] => 三 [6] => 之 [7] => 一 [8] => · [9] => 南 [10] => 吕 [11] => 调 [12] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕