Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 身 [4] => 材 [5] => 儿 [6] => 、 [7] => 早 [8] => 是 [9] => 妖 [10] => 娆 [11] => 。 [12] => 算 [13] => 风 [14] => 措 [15] => 、 [16] => 实 [17] => 难 [18] => 描 [19] => 。 [20] => 一 [21] => 个 [22] => 肌 [23] => 肤 [24] => 浑 [25] => 似 [26] => 玉 [27] => , [28] => 更 [29] => 都 [30] => 来 [31] => 、 [32] => 占 [33] => 了 [34] => 千 [35] => 娇 [36] => 。 [37] => 妍 [38] => 歌 [39] => 艳 [40] => 舞 [41] => , [42] => 莺 [43] => 惭 [44] => 巧 [45] => 舌 [46] => , [47] => 柳 [48] => 妒 [49] => 纤 [50] => 腰 [51] => 。 [52] => 自 [53] => 相 [54] => 逢 [55] => , [56] => 便 [57] => 觉 [58] => 韩 [59] => 娥 [60] => 价 [61] => 减 [62] => , [63] => 飞 [64] => 燕 [65] => 声 [66] => 消 [67] => 。 [68] => < [69] => / [70] => p [71] => > [72] => < [73] => p [74] => > [75] => 桃 [76] => 花 [77] => 零 [78] => 落 [79] => , [80] => 溪 [81] => 水 [82] => 潺 [83] => 湲 [84] => , [85] => 重 [86] => 寻 [87] => 仙 [88] => 径 [89] => 非 [90] => 遥 [91] => 。 [92] => 莫 [93] => 道 [94] => 千 [95] => 金 [96] => 酬 [97] => 一 [98] => 笑 [99] => , [100] => 便 [101] => 明 [102] => 珠 [103] => 、 [104] => 万 [105] => 斛 [106] => 须 [107] => 邀 [108] => 。 [109] => 檀 [110] => 郎 [111] => 幸 [112] => 有 [113] => , [114] => 凌 [115] => 云 [116] => 词 [117] => 赋 [118] => , [119] => 掷 [120] => 果 [121] => 风 [122] => 标 [123] => 。 [124] => 况 [125] => 当 [126] => 年 [127] => , [128] => 便 [129] => 好 [130] => 相 [131] => 携 [132] => , [133] => 凤 [134] => 楼 [135] => 深 [136] => 处 [137] => 吹 [138] => 箫 [139] => 。 [140] => < [141] => / [142] => p [143] => > ) Array ( [0] => 合 [1] => 欢 [2] => 带 [3] => ( [4] => 林 [5] => 钟 [6] => 商 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕