Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 古 [4] => 繁 [5] => 华 [6] => 茂 [7] => 苑 [8] => , [9] => 是 [10] => 当 [11] => 日 [12] => 、 [13] => 帝 [14] => 王 [15] => 州 [16] => 。 [17] => 咏 [18] => 人 [19] => 物 [20] => 鲜 [21] => 明 [22] => , [23] => 土 [24] => 风 [25] => 细 [26] => 腻 [27] => , [28] => 曾 [29] => 美 [30] => 诗 [31] => 流 [32] => 。 [33] => 寻 [34] => 幽 [35] => 。 [36] => 近 [37] => 香 [38] => 径 [39] => 处 [40] => , [41] => 聚 [42] => 莲 [43] => 娃 [44] => 钓 [45] => 叟 [46] => 簇 [47] => 汀 [48] => 洲 [49] => 。 [50] => 晴 [51] => 景 [52] => 吴 [53] => 波 [54] => 练 [55] => 静 [56] => 。 [57] => 万 [58] => 家 [59] => 绿 [60] => 水 [61] => 朱 [62] => 楼 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 凝 [72] => 旒 [73] => 。 [74] => 乃 [75] => 眷 [76] => 东 [77] => 南 [78] => , [79] => 思 [80] => 共 [81] => 理 [82] => 、 [83] => 命 [84] => 贤 [85] => 侯 [86] => 。 [87] => 继 [88] => 梦 [89] => 得 [90] => 文 [91] => 章 [92] => , [93] => 乐 [94] => 天 [95] => 惠 [96] => 爱 [97] => , [98] => 布 [99] => 政 [100] => 优 [101] => 优 [102] => 。 [103] => 鳌 [104] => 头 [105] => 。 [106] => 况 [107] => 虚 [108] => 位 [109] => 久 [110] => , [111] => 遇 [112] => 名 [113] => 都 [114] => 胜 [115] => 景 [116] => 阻 [117] => 淹 [118] => 留 [119] => 。 [120] => 赢 [121] => 得 [122] => 兰 [123] => 堂 [124] => 酝 [125] => 酒 [126] => , [127] => 画 [128] => 船 [129] => 携 [130] => 妓 [131] => 欢 [132] => 游 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 木 [1] => 兰 [2] => 花 [3] => 慢 [4] => ( [5] => 三 [6] => 之 [7] => 三 [8] => · [9] => 南 [10] => 吕 [11] => 调 [12] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕