Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 秋 [4] => 尽 [5] => 。 [6] => 叶 [7] => 翦 [8] => 红 [9] => 绡 [10] => , [11] => 砌 [12] => 菊 [13] => 遗 [14] => 金 [15] => 粉 [16] => 。 [17] => 雁 [18] => 字 [19] => 一 [20] => 行 [21] => 来 [22] => , [23] => 还 [24] => 有 [25] => 边 [26] => 庭 [27] => 信 [28] => 。 [29] => < [30] => / [31] => p [32] => > [33] => < [34] => p [35] => > [36] => 飘 [37] => 散 [38] => 露 [39] => 华 [40] => 清 [41] => 风 [42] => 紧 [43] => 。 [44] => 动 [45] => 翠 [46] => 幕 [47] => 、 [48] => 晓 [49] => 寒 [50] => 犹 [51] => 嫩 [52] => 。 [53] => 中 [54] => 酒 [55] => 残 [56] => 妆 [57] => 慵 [58] => 整 [59] => 顿 [60] => 。 [61] => 聚 [62] => 两 [63] => 眉 [64] => 离 [65] => 恨 [66] => 。 [67] => < [68] => / [69] => p [70] => > ) Array ( [0] => 甘 [1] => 草 [2] => 子 [3] => ( [4] => 二 [5] => 之 [6] => 二 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕