Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 残 [4] => 蝉 [5] => 渐 [6] => 绝 [7] => 。 [8] => 傍 [9] => 碧 [10] => 砌 [11] => 修 [12] => 梧 [13] => , [14] => 败 [15] => 叶 [16] => 微 [17] => 脱 [18] => 。 [19] => 风 [20] => 露 [21] => 凄 [22] => 清 [23] => , [24] => 正 [25] => 是 [26] => 登 [27] => 高 [28] => 时 [29] => 节 [30] => 。 [31] => 东 [32] => 篱 [33] => 霜 [34] => 乍 [35] => 结 [36] => 。 [37] => 绽 [38] => 金 [39] => 蕊 [40] => 、 [41] => 嫩 [42] => 香 [43] => 堪 [44] => 折 [45] => 。 [46] => 聚 [47] => 宴 [48] => 处 [49] => , [50] => 落 [51] => 帽 [52] => 风 [53] => 流 [54] => , [55] => 未 [56] => 饶 [57] => 前 [58] => 哲 [59] => 。 [60] => < [61] => / [62] => p [63] => > [64] => < [65] => p [66] => > [67] => 把 [68] => 酒 [69] => 与 [70] => 君 [71] => 说 [72] => 。 [73] => 恁 [74] => 好 [75] => 景 [76] => 佳 [77] => 辰 [78] => , [79] => 怎 [80] => 忍 [81] => 虚 [82] => 设 [83] => 。 [84] => 休 [85] => 效 [86] => 牛 [87] => 山 [88] => , [89] => 空 [90] => 对 [91] => 江 [92] => 天 [93] => 凝 [94] => 咽 [95] => 。 [96] => 尘 [97] => 劳 [98] => 无 [99] => 暂 [100] => 歇 [101] => 。 [102] => 遇 [103] => 良 [104] => 会 [105] => 、 [106] => 剩 [107] => 偷 [108] => 欢 [109] => 悦 [110] => 。 [111] => 歌 [112] => 声 [113] => 阕 [114] => 。 [115] => 杯 [116] => 兴 [117] => 方 [118] => 浓 [119] => , [120] => 莫 [121] => 便 [122] => 中 [123] => 辍 [124] => 。 [125] => < [126] => / [127] => p [128] => > ) Array ( [0] => 应 [1] => 天 [2] => 长 [3] => ( [4] => 林 [5] => 钟 [6] => 商 [7] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕