Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 帘 [4] => 垂 [5] => 深 [6] => 院 [7] => 冷 [8] => 萧 [9] => 萧 [10] => 。 [11] => 花 [12] => 外 [13] => 漏 [14] => 声 [15] => 遥 [16] => 。 [17] => 青 [18] => 灯 [19] => 未 [20] => 灭 [21] => , [22] => 红 [23] => 窗 [24] => 闲 [25] => 卧 [26] => , [27] => 魂 [28] => 梦 [29] => 去 [30] => 迢 [31] => 迢 [32] => 。 [33] => < [34] => / [35] => p [36] => > [37] => < [38] => p [39] => > [40] => 薄 [41] => 情 [42] => 漫 [43] => 有 [44] => 归 [45] => 消 [46] => 息 [47] => , [48] => 鸳 [49] => 鸯 [50] => 被 [51] => 、 [52] => 半 [53] => 香 [54] => 消 [55] => 。 [56] => 试 [57] => 问 [58] => 伊 [59] => 家 [60] => , [61] => 阿 [62] => 谁 [63] => 心 [64] => 绪 [65] => , [66] => 禁 [67] => 得 [68] => 恁 [69] => 无 [70] => 憀 [71] => 。 [72] => < [73] => / [74] => p [75] => > ) Array ( [0] => 少 [1] => 年 [2] => 游 [3] => ( [4] => 十 [5] => 之 [6] => 七 [7] => · [8] => 林 [9] => 钟 [10] => 商 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕