Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 蜀 [4] => 锦 [5] => 地 [6] => 衣 [7] => 丝 [8] => 步 [9] => 障 [10] => 。 [11] => 屈 [12] => 曲 [13] => 回 [14] => 廊 [15] => , [16] => 静 [17] => 夜 [18] => 闲 [19] => 寻 [20] => 访 [21] => 。 [22] => 玉 [23] => 砌 [24] => 雕 [25] => 阑 [26] => 新 [27] => 月 [28] => 上 [29] => 。 [30] => 朱 [31] => 扉 [32] => 半 [33] => 掩 [34] => 人 [35] => 相 [36] => 望 [37] => 。 [38] => [39] => < [40] => / [41] => p [42] => > [43] => < [44] => p [45] => > [46] => 旋 [47] => 暖 [48] => 熏 [49] => 炉 [50] => 温 [51] => 斗 [52] => 帐 [53] => 。 [54] => 玉 [55] => 树 [56] => 琼 [57] => 枝 [58] => , [59] => 迤 [60] => 逦 [61] => 相 [62] => 偎 [63] => 傍 [64] => 。 [65] => 酒 [66] => 力 [67] => 渐 [68] => 浓 [69] => 春 [70] => 思 [71] => 荡 [72] => 。 [73] => 鸳 [74] => 鸯 [75] => 绣 [76] => 被 [77] => 翻 [78] => 红 [79] => 浪 [80] => 。 [81] => < [82] => / [83] => p [84] => > ) Array ( [0] => 蝶 [1] => 恋 [2] => 花 [3] => · [4] => 凤 [5] => 栖 [6] => 梧 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕