Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 小 [4] => 园 [5] => 东 [6] => , [7] => 花 [8] => 共 [9] => 柳 [10] => 。 [11] => 红 [12] => 紫 [13] => 又 [14] => 一 [15] => 齐 [16] => 开 [17] => 了 [18] => 。 [19] => 引 [20] => 将 [21] => 蜂 [22] => 蝶 [23] => 燕 [24] => 和 [25] => 莺 [26] => , [27] => 成 [28] => 阵 [29] => 价 [30] => 、 [31] => 忙 [32] => 忙 [33] => 走 [34] => 。 [35] => < [36] => / [37] => p [38] => > [39] => < [40] => p [41] => > [42] => 花 [43] => 心 [44] => 偏 [45] => 向 [46] => 蜂 [47] => 儿 [48] => 有 [49] => 。 [50] => 莺 [51] => 共 [52] => 燕 [53] => 、 [54] => 吃 [55] => 他 [56] => 拖 [57] => 逗 [58] => 。 [59] => 蜂 [60] => 儿 [61] => 却 [62] => 入 [63] => 、 [64] => 花 [65] => 里 [66] => 藏 [67] => 身 [68] => , [69] => 胡 [70] => 蝶 [71] => 儿 [72] => 、 [73] => 你 [74] => 且 [75] => 退 [76] => 后 [77] => 。 [78] => < [79] => / [80] => p [81] => > ) Array ( [0] => 红 [1] => 窗 [2] => 迥 [3] => · [4] => 小 [5] => 园 [6] => 东 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕