Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 误 [4] => 入 [5] => 平 [6] => 康 [7] => 小 [8] => 巷 [9] => , [10] => 画 [11] => 檐 [12] => 深 [13] => 处 [14] => , [15] => 珠 [16] => 箔 [17] => 微 [18] => 褰 [19] => 。 [20] => 罗 [21] => 绮 [22] => 丛 [23] => 中 [24] => , [25] => 偶 [26] => 认 [27] => 旧 [28] => 识 [29] => 婵 [30] => 娟 [31] => 。 [32] => 翠 [33] => 眉 [34] => 开 [35] => 、 [36] => 娇 [37] => 横 [38] => 远 [39] => 岫 [40] => , [41] => 绿 [42] => 鬓 [43] => 亸 [44] => 、 [45] => 浓 [46] => 染 [47] => 春 [48] => 烟 [49] => 。 [50] => 忆 [51] => 情 [52] => 牵 [53] => 。 [54] => 粉 [55] => 墙 [56] => 曾 [57] => 恁 [58] => , [59] => 窥 [60] => 宋 [61] => 三 [62] => 年 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 迁 [72] => 延 [73] => 。 [74] => 珊 [75] => 瑚 [76] => 筵 [77] => 上 [78] => , [79] => 亲 [80] => 持 [81] => 犀 [82] => 管 [83] => , [84] => 旋 [85] => 叠 [86] => 香 [87] => 笺 [88] => 。 [89] => 要 [90] => 索 [91] => 新 [92] => 词 [93] => , [94] => 殢 [95] => 人 [96] => 含 [97] => 笑 [98] => 立 [99] => 尊 [100] => 前 [101] => 。 [102] => 接 [103] => 新 [104] => 声 [105] => 、 [106] => 珠 [107] => 喉 [108] => 渐 [109] => 稳 [110] => , [111] => 想 [112] => 旧 [113] => 意 [114] => 、 [115] => 波 [116] => 脸 [117] => 增 [118] => 妍 [119] => 。 [120] => 苦 [121] => 留 [122] => 连 [123] => 。 [124] => 凤 [125] => 衾 [126] => 鸳 [127] => 枕 [128] => , [129] => 忍 [130] => 负 [131] => 良 [132] => 天 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 玉 [1] => 蝴 [2] => 蝶 [3] => ( [4] => 五 [5] => 之 [6] => 四 [7] => · [8] => 仙 [9] => 吕 [10] => 调 [11] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕