Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 淡 [4] => 荡 [5] => 素 [6] => 商 [7] => 行 [8] => 暮 [9] => , [10] => 远 [11] => 空 [12] => 雨 [13] => 歇 [14] => , [15] => 平 [16] => 野 [17] => 烟 [18] => 收 [19] => 。 [20] => 满 [21] => 目 [22] => 江 [23] => 山 [24] => , [25] => 堪 [26] => 助 [27] => 楚 [28] => 客 [29] => 冥 [30] => 搜 [31] => 。 [32] => 素 [33] => 光 [34] => 动 [35] => 、 [36] => 云 [37] => 涛 [38] => 涨 [39] => 晚 [40] => , [41] => 紫 [42] => 翠 [43] => 冷 [44] => 、 [45] => 霜 [46] => 巘 [47] => 横 [48] => 秋 [49] => 。 [50] => 景 [51] => 清 [52] => 幽 [53] => 。 [54] => 渚 [55] => 兰 [56] => 香 [57] => 射 [58] => , [59] => 汀 [60] => 树 [61] => 红 [62] => 愁 [63] => 。 [64] => < [65] => / [66] => p [67] => > [68] => < [69] => p [70] => > [71] => 良 [72] => 俦 [73] => 。 [74] => 西 [75] => 风 [76] => 吹 [77] => 帽 [78] => , [79] => 东 [80] => 篱 [81] => 携 [82] => 酒 [83] => 。 [84] => 共 [85] => 结 [86] => 欢 [87] => 游 [88] => 。 [89] => 浅 [90] => 酌 [91] => 低 [92] => 吟 [93] => , [94] => 坐 [95] => 中 [96] => 俱 [97] => 是 [98] => 饮 [99] => 家 [100] => 流 [101] => 。 [102] => 对 [103] => 残 [104] => 晖 [105] => 、 [106] => 登 [107] => 临 [108] => 休 [109] => 叹 [110] => , [111] => 赏 [112] => 令 [113] => 节 [114] => 、 [115] => 酩 [116] => 酊 [117] => 方 [118] => 酬 [119] => 。 [120] => 且 [121] => 相 [122] => 留 [123] => 。 [124] => 眼 [125] => 前 [126] => 尤 [127] => 物 [128] => , [129] => 盏 [130] => 里 [131] => 忘 [132] => 忧 [133] => 。 [134] => < [135] => / [136] => p [137] => > ) Array ( [0] => 玉 [1] => 蝴 [2] => 蝶 [3] => ( [4] => 重 [5] => 阳 [6] => · [7] => 五 [8] => 之 [9] => 五 [10] => · [11] => 仙 [12] => 吕 [13] => 调 [14] => ) )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕