Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 飒 [4] => 飒 [5] => 霜 [6] => 飘 [7] => 鸳 [8] => 瓦 [9] => , [10] => 翠 [11] => 幕 [12] => 轻 [13] => 寒 [14] => 微 [15] => 透 [16] => , [17] => 长 [18] => 门 [19] => 深 [20] => 锁 [21] => 悄 [22] => 悄 [23] => , [24] => 满 [25] => 庭 [26] => 秋 [27] => 色 [28] => 将 [29] => 晚 [30] => 。 [31] => 眼 [32] => 看 [33] => 菊 [34] => 蕊 [35] => , [36] => 重 [37] => 阳 [38] => 泪 [39] => 落 [40] => 如 [41] => 珠 [42] => , [43] => 长 [44] => 是 [45] => 淹 [46] => 残 [47] => 粉 [48] => 面 [49] => 。 [50] => 鸾 [51] => 辂 [52] => 音 [53] => 尘 [54] => 远 [55] => 。 [56] => < [57] => / [58] => p [59] => > [60] => < [61] => p [62] => > [63] => 无 [64] => 限 [65] => 幽 [66] => 恨 [67] => , [68] => 寄 [69] => 情 [70] => 空 [71] => 殢 [72] => 纨 [73] => 扇 [74] => 。 [75] => 应 [76] => 是 [77] => 帝 [78] => 王 [79] => , [80] => 当 [81] => 初 [82] => 怪 [83] => 妾 [84] => 辞 [85] => 辇 [86] => , [87] => 陡 [88] => 顿 [89] => 今 [90] => 来 [91] => , [92] => 宫 [93] => 中 [94] => 第 [95] => 一 [96] => 妖 [97] => 娆 [98] => , [99] => 却 [100] => 道 [101] => 昭 [102] => 阳 [103] => 飞 [104] => 燕 [105] => 。 [106] => < [107] => / [108] => p [109] => > ) Array ( [0] => 斗 [1] => 百 [2] => 花 [3] => · [4] => 飒 [5] => 飒 [6] => 霜 [7] => 飘 [8] => 鸳 [9] => 瓦 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕