Array ( [0] => < [1] => p [2] => > [3] => 腹 [4] => 内 [5] => 胎 [6] => 生 [7] => 异 [8] => 锦 [9] => , [10] => 笔 [11] => 端 [12] => 舌 [13] => 喷 [14] => 长 [15] => 江 [16] => 。 [17] => 纵 [18] => 教 [19] => 片 [20] => 绢 [21] => 字 [22] => 难 [23] => 偿 [24] => 。 [25] => < [26] => / [27] => p [28] => > [29] => < [30] => p [31] => > [32] => 不 [33] => 屑 [34] => 与 [35] => 人 [36] => 称 [37] => 量 [38] => 。 [39] => < [40] => / [41] => p [42] => > [43] => < [44] => p [45] => > [46] => 我 [47] => 不 [48] => 求 [49] => 人 [50] => 富 [51] => 贵 [52] => , [53] => 人 [54] => 须 [55] => 求 [56] => 我 [57] => 文 [58] => 章 [59] => 。 [60] => 风 [61] => 流 [62] => 才 [63] => 子 [64] => 占 [65] => 词 [66] => 场 [67] => 。 [68] => < [69] => / [70] => p [71] => > [72] => < [73] => p [74] => > [75] => 真 [76] => 是 [77] => 白 [78] => 衣 [79] => 卿 [80] => 相 [81] => 。 [82] => < [83] => / [84] => p [85] => > ) Array ( [0] => 西 [1] => 江 [2] => 月 )
宋代·柳永的简介
柳永,(约987年—约1053年)北宋著名词人,婉约派代表人物。汉族,崇安(今福建武夷山)人,原名三变,字景庄,后改名永,字耆卿,排行第七,又称柳七。宋仁宗朝进士,官至屯田员外郎,故世称柳屯田。他自称“奉旨填词柳三变”,以毕生精力作词,并以“白衣卿相”自诩。其词多描绘城市风光和歌妓生活,尤长于抒写羁旅行役之情,创作慢词独多。铺叙刻画,情景交融,语言通俗,音律谐婉,在当时流传极其广泛,人称“凡有井水饮处,皆能歌柳词”,婉约派最具代表性的人物之一,对宋词的发展有重大影响,代表作 《雨霖铃》《八声甘州》。
...〔► 柳永的诗(182篇)〕